Faustina Karril Arozena Donostiako arrantzale sendi batean jaio zen 1912an. Hamahiru senide zirelarik, ez zuen gaztetan ikasketarik egiteko aukera izan. Irakaskuntzarako joera oso gaztetik sortu eta Elbira Zipitriari hurbildu zitzaion berarekin ikasteko. 1951n Donostiako Mari kaleko etxe batean bi gela alokatu zituen eta han hasi zen haur talde batekin (hasieran, 3 urteko 20 bat haur ziren). Faustinak jolasean hezitzen zituen ume haiek: eguraldiak debekatzen ez zuen guztietan, haurrak hartu eta gaztelura edo hondartzara eramaten zituen. Kantuak, ipuinak, txotxongiloak eta gisakoak irakasten zizkien. 1968an Espainian hezkuntza legeria berria ezarri zenean, Faustinak elizaren babesa bilatu zuen bere ikastola legeztatzeko. Horrela, izenez bederen, Santa María Elizako parrokia-eskola bihurtu zen. Eskola liburuak, Elbira Zipitriaren eraginpean sortu berria zen Orixe Ikastolaren bitartez bideratzen zituzten. Faustinak bere azken ikasturtea 1980-81ean egin zuen. Orduan erretiroa hartu zuen, baina ez irakaskuntzan aritu izanagatik: zer zetorkion garaiz igarrita, zahar-saria jasotzeko eskubidea izateko bere kabuz ordaindu baitzuen kuota bizitza osoan, jostun gisa lanean ari izan balitz bezala. Donostian, 1997ko martxoaren 29an zendu zen.

"Jon Chaho" Parisen jaio zen 1925eko urriak 10ean. Gurasoak zuberotarrak zituen, Parisa lan bila joanak. Euskara eskolan galdu zuen. Bigarren Mundu gerra garaian Bretainian egon zen eta han lagun bretoi abertzaleak egin zituen eta haien hizkuntza ikasi zuen. 1947an, Finantza Ministerioan lanean ari zela, hasi zen euskara berreskuratzen. Hizkuntza asko ikasi zituen, hogeitik gora, modernoak (gaztelera, alemanera, ingelesa, italiera, bretoiera, irlandera, etab. ) eta zaharrak (grekera, latina, etab. ). Euzko Gogoa, Gernika, Egan eta Elkar agerkarietan argitaratu zituen poemak, itzulpenak, ipuinak eta artikuluak. Hori zela eta, hasi zen hegoaldeko eta iparraldeko euskaltzaleekin harremanetan. 1949an Txomin Peillen ezagutu eta lagun egin zuen. Biok batera atera zuten, 1962an, Igela izeneko aldizkari heterodoxoa eta kritikoa; ordu arte erabili gabeko gaiak lantzen zituen bere lanetan: umore beltza, erotismoa, ironia...Lan horietan Spengleren eta Nietzscheren eragina antzematen da; bide horretatik datorkio, besteak beste, nazismorako atxikimendua. Mendebaldeko demokraziarekin, katolikotasunaren eta "konpromezuzko" literaturaren kontra idatzi zuen, eta paganismoaren alde egin zuen. Bere gairik eztabaidatuenak garai hartako moral sexuala zalantzan jarri zutenak izan ziren. 1970an argitaratu zen bizirik zela argia ikusi zuen liburu bakarra: Haur besoetakoa eleberria, hamar bat urte lehenagotik idatzita bazeukan ere. 1958. urtean euskaltzain urgazle egin zuten, baina ez zen inoiz euskaltzain oso izatera heldu, nahiz eta Krutwingek kargu horretarako aurkeztu zuen. Baztertua sentitzen zen euskal giroan eta mesprezatua. Osasunez ere ez zebilen ongi, eta erabat etsita, idazteari urte batzuk lehenagotik utzita, bere buruaz beste egin zuen. Eragin handia izan du geroko zenbait idazle gazteagoengan.
1976an atera zen bere lehen poema bilduma Orhoituz, Jon Miranderen Idazlan Hautatuak argitaratu zituen Txomin Peillenek. 1984an Patri Urkizuren ardurapean Gauaz parke batean-Ipuin izugarriak argitaratu zen eta 1985ean Miranderen lan kritikoak Tx. Larreak apailatuta. Mirandek idazle askoren lan txikiak itzuli zituen euskarara, ipuinak, poemak (Kafka, Poe, Jasson, Von Hofmannsthat, O´Neill, Saki-renak, besteak beste).

Compositor navarro, nació en Barasoain el 1 de enero de 1905. A los ocho años, en su villa natal, empezó solfeo con Manuel Rodero y clarinete con Manuel Villar; se destacó en el nombrado instrumento y, al domiciliarse en Pamplona el año 1930, mediante oposición ingresó como clarinete primero en la Banda Municipal. Pertenecerá a la «Pamplonesa» hasta 1979. En la capital de Navarra cursó armonía y composición con los profesores Eleuterio y José María Munárriz. El año 1934 unos músicos de Puente la Reina le solicitaron una obra de carácter popular; unió la Biribilketa o marcha vasca en compás de seis por ocho con la Jota de la Ribera; agradó mucho a quienes la habían encargado como a cuantos la escuchaban y fue el principio de su carrera de compositor de música netamente navarra con la que ha alcanzado gran popularidad, sobre todo por sus Pasacalles que ha escrito en gran número y los tiene dedicados a casi todas las Peñas Sanfermineras, como Lizarrakoa Joshe Miguel. En el concurso de Radio Popular titulado «Canción de los Sanfermines», en 1968, Turrillas llevaba logrados tres premios por sus canciones Colorín, Alegría Sanferminera y Pamplona por San Fermín, ésta con letra de Baldomero Barón Rada. Es autor de más de cien piezas dedicadas, en su mayor parte, a las fiestas de San Fermín y en las que a veces se ensalzan los lugares pamploneses, sus murallas, jardines, sus costumbres, el encierro, etc. Más de treinta las ha grabado en disco por las Agrupaciones «Los Iruña'ko», los hermanos Anoz, los hermanos Olaverria y «Los Pamplonicas». Son sus mayores éxitos Oberena, El bullicio, Aldapa, Chantreana, Navarrerías, Radio Falces y La Feria del Toro. A petición de sus compañeros, los profesores músicos de la Banda Municipal, el Ayuntamiento le concedió en 1967 el «Pañuelo de Honor», que se otorga a aquellas personas que, de diversas formas, contribuyen a dar realce a las Fiestas de San Fermín de Pamplona. En 1992 recibió el premio «Gallico de Oro» de la sociedad «Napardi». Muere en Pamplona el 20 de octubre de 1997.